Emma Anna - Vecht voor jou

Roman

Fragment

( . . . )
Urenlang lag ze in bed met de bebloede handdoek tussen haar benen gedrukt.
De tranen waren opgedroogd, maar ze voelde ze nog steeds op haar wangen.
Ze had het koud, en tegelijkertijd warm.
Koorts.
Ze kreeg koorts.
Ook dat nog.

Haar lichaam begon te protesteren toen ze de slaapkamerdeur open hoorde gaan.
'Ren weg!' leek het te roepen.
Maar Noud was te ver gegaan, en dat wist hij ook.
Wat op zich al merkwaardig was, want meestal ontkende hij zijn mishandelingen of gaf hij haar het gevoel dat ze het zelf schuld was.

Ze voelde het matras inzakken doordat hij bij haar kwam zitten.
'Ik heb thee voor je gemaakt, Hannah,' zei hij met vlakke stem, maar na zeven jaar hoorde ze wel wanneer hij emotioneel was.
Zoals nu.

Noud was dit keer echt te ver gegaan.
Veel te ver.

Hij zette de kop dampende thee op het nachtkastje, maar Hannah leek verlamd, wat Noud zoals wel vaker verkeerd opvatte.
'Ik doe toch verdomme mijn best voor je?!'

Ze haalde haar neus op en knikte, legde een hand op zijn hand om hem te sussen.
Maar waar ze normaliter vergeving voelde in haar hart, leek het nu op slot te zitten.
Vergeving kwam niet meer binnen.

Hij was te ver gegaan.

Voorzichtig haalde ze de handdoek weg en kromp ineen van de pijn.
Het mes lag nog steeds op de grond.
Wat moest ze doen?
Moest ze naar de dokter?
Ze kon hier toch onmogelijk mee naar de dokter?

Noud verliet de kamer en kwam even later terug met een schone handdoek.
'Het blijft bloeden,' zei hij een beetje bezorgd.
Vroeger had ze gehoopt dat hij bezorgd was om haar welzijn, inmiddels wist ze dat hij alleen maar bang was dat ze ermee naar de dokter zou gaan.
Wat ze overigens nog nooit had gedaan.

Als ze Noud het idee gaf dat hij niet bang hoefde te zijn dat ze naar de dokter of de politie zou stappen, hoefde hij er ook niet voor te zorgen dat ze op een dag misschien wel nooit meer zou kunnen spreken.
( . . . )