C.S. Forester - De taal der scheepskanonnen

Historische roman

In 1793, op de prille leeftijd van net zeventien, was Horatio Hornblower gedwongen zeebenen te ontwikkelen als cadet.
Na zijn eerste zeeziekte, klom de onfortuinlijke dokterszoon snel op door de rangen, om admiraal van de vloot, Lord Hornblower te worden.

In de tussentijd moet Hornblower heen en weer zeilen langs de kusten van Europa en Amerika, waarbij hij de machtige schepen van Napoleon en Spanje bevecht of ontwijkt.
Door zijn heldendaden tijdens de Franse Revolutie en zijn vele andere avonturen in dienst van zijn land, is de naam Horatio Hornblower een legende geworden.

Fragment

. . . . .
Hij voelde zich kiplekker.
Barbara moest zich echter stevig vasthouden en toen zij naar hem opkeek, zag hij, dat zij zich verre van goed voelde. 

Hornblower voelde heimelijk trots en voldoening, het was prettig in zee te steken zonder zeeziek te worden, en het was nog prettiger iets beter te kunnen dan Barbara, die alles altijd zo goed deed.
Hij stond op het punt haar wat te plagen en op te scheppen over zijn eigen immuniteit, toen zijn gezond verstand en de tederheid voor zijn vrouw hem voor zo'n enorme blunder behoedden.
Zij zou hem haten, als hij dat deed, zoals hij de hele wereld haatte, als hij zeeziek was.
Hij deed zijn best voor haar.

"Je boft, dat je niet zeeziek bent, lieve," zei hij.
"Wij slingeren erg, maar je hebt nu eenmaal een sterke maag."

Zij keek hem aan.
De wind rukte aan haar verwarde haren en er lag twijfel in haar blik, maar Hornblowers woorden staken haar toch een hart onder de riem.
Toen bracht hij haar een groot offer, waarvan zij nooit zou weten.

"Ik benijd je, lieveling," zei hij.
"Bij mij is het een dubbeltje op zijn kant, zoals altijd bij het begin van een reis.
Maar jou zie je niets aan."

Inderdaad een man kon geen beter blijk van liefde voor zijn vrouw geven, dan door niet alleen zijn superioriteitsgevoel te verbergen, doch door bovendien zeeziekte te huichelen. Barbara werd na zijn opmerking plotseling één en al bezorgdheid.

"Wat vervelend, liefste," zei zij, de hand op zijn schouder leggend.
"Ik hoop zo, dat je je kunt goedhouden.
Het is afschuwelijk zeeziek te zijn op het moment, dat je het commando op je moet nemen.

De krijgslist was gelukt.
Barbara vergat haar eigen onpasselijkheid, nu ze iets belangrijkers had om over te denken dan de toestand van haar maag.

"Ik hoop het uit te houden," zei Hornblower met een grijns, die bedenkelijk moest schijnen, en hoewel hij een slechte comediant was, was Barbara zo onwel, dat zij hem niet doorzag. Hornblower voelde gewetenswroeging, toen hij bemerkte, dat hij door zijn namaak heroïsme haar dierbaarder dan ooit was.

Haar ogen glansden hem zacht tegen.

"Klaar om te wenden," bulderde de loggerschipper en Hornblower zag met verbazing, dat zij al dicht onder de steven van de Nonsuch lagen.

Het linieschip voerde weinig zeil en het kruiszeil was tegengebrast om hem wat te laten draaien en de logger lij op zijn stuurboordzijde te bezorgen.
Hornblower sloeg zijn bootsjas open en stelde zich goed zichtbaar op, opdat men hem van het halfdek der Nonsuch kon herkennen, hij wilde, voornamelijk voor Bush, niet zonder behoorlijke waarschuwing aan boord komen.
. . . . .