C.S. Forester - Muiterij en victorie

Hisorische roman

In 1793, op de prille leeftijd van net zeventien, was Horatio Hornblower gedwongen zeebenen te ontwikkelen als cadet.
Na zijn eerste zeeziekte, klom de onfortuinlijke dokterszoon snel op door de rangen, om admiraal van de vloot, Lord Hornblower te worden.

In de tussentijd moet Hornblower heen en weer zeilen langs de kusten van Europa en Amerika, waarbij hij de machtige schepen van Napoleon en Spanje bevecht of ontwijkt.
Door zijn heldendaden tijdens de Franse Revolutie en zijn vele andere avonturen in dienst van zijn land, is de naam Horatio Hornblower een legende geworden.

Fragment

. . . . .
"Wilt u zo goed zijn uw sloep op stroom te leggen, commodore.
Wij riskeren niets," zei een stem.

De spreker was een witharige, oude man, aan de kijker onder zijn arm was te zien, dat hij officier van de wacht was.
Wit haar fladderde om zijn oren, uit een gerimpeld gelaat staarden scherpe blauwe ogen, onder witte wenkbrauwen, Hornblower aan.
Het enige ongewone aan zijn verschijning was het pistool in zijn gordel.
Hornblower wendde zich om en gaf het gevraagde bevel.

"Mag ik weten wat u hier komt doen, commodore?" vroeg de oude man.

"Ik wens de leider van de muiters te spreken."

"Ik ben de commandant van dit schip.
U kunt u wenden tot mij, Nathaniel Sweet, sir."

"Ik heb met u niets te bespreken, tenzij u ook de leider van de muiters bent."

"Dan kunt u uw sloep terugroepen en vertrekken, sir." 

Daar had je al de eerste moeilijkheid.
Hornblower keek recht in de blauwe ogen van de oude man.
Er waren verscheidene anderen binnen gehoorsafstand, maar hij kon aarzeling noch twijfel bij hen ontwaren, zij stonden klaar hun aanvoerder bij te staan.
Toch was het wellicht de moeite waard hen toe te spreken.

"Mannen!" zei Hornblower, zijn stem uitzettend.

"Laat dat," stootte de oude man uit.
Hij trok het pistool uit zijn gordel en richtte het op Hornblowers maag.

"Nog één woord, dat mij niet aanstaat en u krijgt een ons lood door uw lichaam."

Hornblower keek vastberaden naar hem en zijn wapen, hij was merkwaardig onbevreesd, hij had het gevoel of hij zetten en tegenzetten in een schaakspel bekeek, zonder er aan te denken, dat hijzelf een van de pionnen was en dat zijn leven op het spel stond.

"Vermoordt mij," zei hij met een grimmige lach,
"en Engeland zal niet rusten voor u aan de galg bengelt."

"Engeland heeft u hierheen gestuurd om mij aan de galg te laten bengelen," antwoordde Sweet laconiek en koeltjes.

"Neen," zei Hornblower,
"ik ben hier om u aan uw plicht tegenover uw Koning en uw Vaderland te herinneren."
. . . . .