C.S. Forester - Op leven en dood

Historische roman

In 1793, op de prille leeftijd van net zeventien, was Horatio Hornblower gedwongen zeebenen te ontwikkelen als cadet.
Na zijn eerste zeeziekte, klom de onfortuinlijke dokterszoon snel op door de rangen, om admiraal van de vloot, Lord Hornblower te worden.

In de tussentijd moet Hornblower heen en weer zeilen langs de kusten van Europa en Amerika, waarbij hij de machtige schepen van Napoleon en Spanje bevecht of ontwijkt.
Door zijn heldendaden tijdens de Franse Revolutie en zijn vele andere avonturen in dienst van zijn land, is de naam Horatio Hornblower een legende geworden.

Fragment

. . . . .
Mr. Bush!' zei Hornblower.
'Afvaren alstublieft.
Zet een koers uit naar het Foreland.'

'Aye aye, sir.'

Hornblower hield Bush scherp in de gaten, terwijl hij zijn best deed dit niet te laten blijken. Bush wierp een laatste blik om zich heen, waarbij hij de zachte wind en de waarschijnlijke koers van de eb schatte.

'Stand by daar aan de kaapstander,' gelastte hij.
'Gooi los de voorzeilen.
Hens omhoog om de marszeilen los te gooien.'

In een flits kon Hornblower zien dat hij stilzwijgend op Bush' zeemanschap kon vertrouwen. Hij wist dat hij dat nooit in twijfel had mogen trekken, maar zijn herinneringen waren twee jaar oud en zouden door het tijdsverloop vervaagd kunnen zijn. 

Bush gaf zijn orders in goed afgemeten volgorde.
Met het anker gelicht begon de Hotspur tijdelijk te deinzen.
Met het stuurrad hard over en de voordekhens die de voorzeilschoten aantrokken, kwam de boeg rond.
Bush liet beleggen en commandeerde de hens aan de brassen.
Op de soepelste manier ving de Hotspur de zachte wind, zonder meer dan een graad of twee slagzij te maken.
Binnen een oogwenk was zij afgevaren en gleed zij vooruit door het water, het roer gebalanceerd tegen de zeildruk, een levend, fraai ding.

Het was niet nodig tegenover Bush ook maar een woord van waardering uit te spreken naar aanleiding van zo'n eenvoudige operatie als afvaren.
Hornblower kon het genoegen smaken weer varende te zijn toen de hens toesnelden om de bramzeilen te maken en vervolgens de onderrazeilen.
Toen schoot hem iets te binnen.

'Geef me die kijker even, mr. Prowse.'

Hij hield de massieve telescoop voor zijn oog en richtte hem bakboord achteruit.
Het was nog niet helemaal licht, er was het gebruikelijke begin van nevel en de Hotspur had haar ankerplaats een halve mijl of meer achter zich gelaten.

Toch kon hij het zien: een eenzame, verlaten grijze vlek aan de waterkant, daar aan de Hard. Misschien heel waarschijnlijk was er een flits van wit; misschien stond Maria met haar zakdoek te wuiven; hij was er niet helemaal zeker van.
In feite dacht hij van niet.
Er was alleen maar die eenzame, grijze vlek.
Hornblower keek opnieuw en dwong toen zichzelf de telescoop te laten zakken; ze was zwaar en zijn handen trilden enigszins, zodat het beeld vervaagde. 

Het was de eerste keer in heel zijn leven dat hij naar zee ging en iemand achterliet die belang in zijn lot stelde . . .
. . . . .