C.S. Forester - Op hoog bevel

Historische roman

In 1793, op de prille leeftijd van net zeventien, was Horatio Hornblower gedwongen zeebenen te ontwikkelen als cadet.
Na zijn eerste zeeziekte, klom de onfortuinlijke dokterszoon snel op door de rangen, om admiraal van de vloot, Lord Hornblower te worden.

In de tussentijd moet Hornblower heen en weer zeilen langs de kusten van Europa en Amerika, waarbij hij de machtige schepen van Napoleon en Spanje bevecht of ontwijkt.
Door zijn heldendaden tijdens de Franse Revolutie en zijn vele andere avonturen in dienst van zijn land, is de naam Horatio Hornblower een legende geworden.

Fragment

. . . . .
"Equipage aangetreden, sir."

Hornblower tikte in antwoord aan zijn steek hij moest wel aannemen dat Jones voor hem aan zijn steek had getikt, maar bewust was hij het zich niet, haalde zijn orders voor de dag en begon te lezen.

"Orders van de Commissioners voor de uitvoering van het ambt van lord hoge admiraal van Groot-Brittannië en Ierland, gericht aan kapitein Horatio Hornblower van zijner majesteits marine.

"U wordt hierbij verzocht en gelast -"

Hij las ze tot het einde door, vouwde ze op en stak ze weer in zijn zak.
Nu was hij wettig kapitein van de Atropos, hij had een positie waarvan alleen een zeekrijgsraad of een wet van het parlement of het verlies van het schip hem kon beroven.
En vanaf dit ogenblik hield zijn halve traktement op en begon zijn betaling als kapitein van een zesdeklasser.
Betekende het iets dat vanaf dit ogenblik de mist voor zijn ogen begon weg te trekken?

Jones was een man met magere kaken, zijn gladgeschoren baard scheen blauw door zijn zonnebruin heen.
Hornblower ontmoette zijn blik.

"Laat de equipage inleggen, mr. Jones."

"Aye aye, sir."

Dit had het ogenblik voor een toespraak kunnen zijn, wist Hornblower.

Het was zelfs gebruikelijk er een te houden.
Maar hij had zich niet voorbereid iets te zeggen; en hij maakte zichzelf wijs dat het beter was niets te zeggen.
Hij was van plan dat hij de eerste tijd de indruk te geven van iemand die koud, hard, zakelijk en ongevoelig was. 

Hij wendde zich tot de wachtende groep luitenants; nu kon hij hun gelaatstrekken onderscheiden, hen herkennen als afzonderlijke individuen, deze mannen die hij in de toekomst jarenlang moest vertrouwen en gebruiken; maar hun namen waren hem volledig ontgaan.
Hij had er werkelijk niets van gehoord in die opgewonden seconden nadat hij op het achterdek was aangekomen.

"Dank u, heren," zei hij tegen hen.
"We zullen elkaar zonder twijfel beter leren kennen."

Er was een getik aan steken en een algemene aftocht, met uitzondering van Jones.

Er ligt een brief van de admiraliteit op u te wachten, sir, " zei de laatste.

Een brief van de admiraliteit!
Orders!
De sleutel naar de toekomst, die zou onthullen wat hun lot zou zijn, de woorden die hem en de Atropos naar China of Groenland of Brazilië zouden dirigeren. 

Hornblower voelde zijn opwinding weer bovenkomen, die was toch al nauwelijks bedaard. Weer belette hij zichzelf te slikken.

"Dank u, mr. Jones.
Ik zal ze lezen zodra ik de tijd heb."
. . . . .