Alexander Kent - Onder commando van Luitenant ter                                 zee Bolitho

(Alexander Kent = pseudoniem van Douglas Reeman)

Historische oorlogsroman

Fragment

. . . . .
Een gezicht met een baard werd tussen de anderen zichtbaar en Bolitho voelde zijn ponjaard met de klank van staal tegen de sabel van de man afschampen, terwijl ze pareerden en ruimte zochten om te vechten.
Rondom hen wankelden en waggelden gestalten, als waanzinnige dronkelappen met vuurslaande kortelassen, hun stemmen verwrongen en wild van haat en angst.

Bolitho dook weg, houwde langs de ribbekast van de man en bracht, toen hij vrij sprong naar voren, zijn ponjaard zo krachtig in diens hals omlaag dat het zijn pols verdoofde.

Niettemin werden ze in de richting van het voorschip teruggedrongen.
Ergens, misschien wel honderd mijl weg, hoorde Bolitho een kanonschot en het schoot door zijn verwrongen geest heen dat er een ander schip in de buurt moest zijn dat te hulp wilde schieten.

Zijn schoenen gleden uit in een plas bloed en een stervende matroos, vertrapt en onder de voet gelopen door de vechtende, hakkende massa boven hem, greep Bolitho's enkel vast. Een andere man schreeuwde en viel uit het want, gedood door de kogel van een musket vóór hij het dek raakte.
Meegesleept door de wanhopig vechtende mannen, leek die dode zich nog aan het leven vast te klampen, alsof hij een dronken danser was.

Bolitho zag een paar witte benen tegen de verschansing aangeperst en wist dat het Quinn was.
Deze werd door twee man tegelijk aangevallen, maar nadat Bolitho een van hen op de schouder had geslagen, en hem schreeuwend opzij had gesleept, stokte Quinns adem en viel hij op zijn knieën, zijn sabel verdwenen en beide handen tegen zijn borst aangeklemd.

Zijn aanvaller was zo in beslag genomen door de wilde wellust van het gevecht, dat hij Bolitho niet scheen te zien.
Hij stond over de luitenant ter zee heengebogen en bracht zijn arm naar achteren om hem af te maken.
Bolitho greep hem bij de mouw en draaide hem rond, daarbij het moment dat de man toesloeg gebruikend om hem uit evenwicht te brengen.
Toen sloeg hij met de stootplaat van zijn ponjaard op het gezicht van de man in, waarbij de pijn weer als een open wond door zijn pols heen sloeg.

De man kwam weer overeind en scheen tanden uit te spugen terwijl hij zich op een nieuwe aanval voorbereidde.

Toen bleef hij ineens stokstijf staan, zijn ogen als witte steentjes in de schemering opgloeiend, terwijl hij langzaam rondzwaaide en op het dek viel.
Balleine stormde voorwaarts en trok zijn enterbijl uit de rug van de man, zoals hij dat uit een hakblok zou doen.
. . . . .