Marelle Boersma - Mio Dio

Kort verhaal

Fragment

De kop cappuccino is net voor Sylvia neergezet, als de 70-jarige Donna komt aanrennen. Korte benen, bloemetjesschort, haar armen wijd om zichzelf in balans te houden.
De snelheid waarmee de vrouw over de ronde keitjes op Sylvia's vaste ontbijtplekje komt afsnellen, past totaal niet bij haar.
Normaal is deze dorpsgenoot de rust zelve.

"Het is Giovanni!
Kom snel!"
Daarna volgt er een reeks Italiaanse kreten.

Sylvia komt verschrikt overeind.
"Wat is er aan de hand?"

"Giovanni.
Het is vreselijk.
Ik kwam binnen om..."
De rest van de zin blijft steken in haar keel.

"Dus je was bij Giovanni om schoon te maken, en toen?"
Sylvia staat nu tegenover de Italiaanse vrouw en legt haar handen op haar schouders.
Ze wil haar kalmeren, maar in plaats daarvan barst de vrouw in een hartverscheurend gesnik uit.

"Mio Dio.
Arme Giovanni.
Waarom?"

"Is hij ziek?
Ik kom direct met je mee!"
Sylvia geeft Donna een arm en troont haar mee over het steile pad dat via trappetjes en bochtige wegen terug leidt naar haar huis.

Gisteravond heeft ze nog met haar buurman Giovanni op het stoepje voor het huis gezeten, genietend van de ondergaande zon met een glas wijn.
"Deze wijn geeft meer warmte dan het avondrood tijdens de mooiste zonsondergang", had hij gezegd met zijn zware stem, die ze regelmatig door de muren hoorde galmen.
Ze hadden geklonken op haar toekomst in het kleurrijke dorp Corniglia.

"Wat is er gebeurd?", vraagt ze als ze merkt dat Donna steeds langzamer gaat lopen.

"Ik begrijp niet hoe het kon gebeuren.
De politie is er nu bij."