Ben Zen - Mijmeringen

Verhalen

Doorgronden is wat we allemaal willen, het bestaan doorgronden, verhalen doorgronden, het leven doorgronden, de lezer komt ruimschoots aan bod.
Mooie verhaaltjes voor een intiem moment met jezelf, dagelijks één.
De warmte, de hartelijkheid, het menselijke.
'Mijmeringen' zal u veel voldoening schenken, alsof je thuiskomt bij de warme kachel en er nog eens één tegenaan gooit . . .

Fragment

(. . .)
Balthazar

Als ze binnenkomt, is ze niet van mijn komst gediend.
Ik lig in bed met de vrouw, op de plaats waar zij anders ligt.
De poten gestrekt, de ogen gesloten, houdt ze mij in de gaten.
Af en toe strijkt ze mij langs de benen, de staart in een mooie krul, ten teken dat zij echt wel weet wie ik ben:

Een indringer.

Vertrouwen kwam er toen de vrouw er niet was en ze voor haar eten afhankelijk was van mij.
Ik noem haar Baltalee, een trouwe en volgzame hond uit een film, die Lee heette.
'Later Mon Petit,' schalt het door het huis.
'Wij moesten het met zijn tweeën doen.'

Het appartement is ruim bemeten.
Jaren dertig vorige eeuw, klassiek gebouwd en ingericht.
In de buurt waar Victor Hugo ooit een deel van zijn 'Miserables' schreef en waar het geboortehuis van Jacques Brel staat.
'Ne me quitte pas' werd wereldberoemd, vertolkt door onder meer Frank Sinatra en Nina Simone.

Ze is gesteriliseerd en kijkt weemoedig naar ons liefdesspel.
Een hunkering naar lang vervlogen tijden; ik denk niet dat ze het ooit heeft gedaan.
Ze is een echte huiskat, zonder vlooien.
Als ze al op het terras komt, twee hoog, is het om de duiven te verjagen of een frisse neus te halen en in de tuinen beneden te zien die voor haar altijd een gesloten wereld zal blijven, zoals voor sommige mensen het paradijs op aarde.

Haar bewegingen zijn als die van een panter, behoedzaam en weloverwogen.
Voor het open raam zitten mag op de radiator, niet naar buiten, op het smalle richeltje, anders dondert ze naar beneden.
Hoewel je katten moeilijk iets kunt leren, heeft ze dat wel begrepen. 

Ze kijkt verlangend naar vogeltjes.
Op het terras, een afdak voor beneden, had ze er onlangs één te pakken.
Een jonkie nog.
Ze bracht het naar binnen en legde het trots aan de voeten van de vrouw. 

Want het is en blijft haar kat.