Leopold Vermeiren - Kruisvaarder

Jeugd

Fragment

Toen Koenraad die morgen zijn ogen opende, was het reeds helder licht in de kajuit.

- Alle duivels, donderde hij, ik heb me verslapen!
Dat is de eerste keer van mijn leven.
Zeker de sterke zeelucht die me parten speelt.

Koenraad nam de zaak echter niet tragisch op.
Zij hadden immers tijd in overvloed.
Er was niets dat haast had, zolang er geen land in het gezicht kwam.
Ook zijn gezellen sliepen nog.

- Heu . . .

- Hallo, langslapers.

- Hallo . . . meester . . . Dirk . . .

- Op zeg ik, lachte Koenraad, het is reeds volop dag.

- Oef . . . wat heb ik geslapen, blies de rode ridder, terwijl hij zich met zijn handen de ogen wreef.

- En ik, lachte Dirk, die zeelucht heeft gewerkt als een verdovingsmiddel.

- Het is zo stil op het schip, merkte Koen plots op.
De rode ridder keek door een patrijspoort naar buiten.

- Hee, schrok hij, we liggen stil.

- Wat?...

- Ja, het is zo.

De vrolijke stemming was plots gevloden.

- Hoe kan dat nu? vroeg Dirk.

De stilte deed vreemd aan.
Boven hun hoofd, onder hen in het ruim, alles even stil.
Geen enkel riem die bewoog, geen enkel roeispaan die in het water plaste.

- Vlug op, zei Johan, we moeten gaan kijken.

Ze kleedden zich haastig aan, sprongen de kajuit uit en kwamen op het dek.

Nergens was er een levende ziel te bespeuren.

- Hel en duivel, Koenraad, wat is hier gebeurd?

- Schipper!...
Johans kreet bleef nagalmen op het water.

- Schipper!!...

Geen antwoord.

- Meester, kijk daar eens, kreet Koen en hij wees naar de mast.

- Wat?

Ze keken naar omhoog.
Nu zagen ze het alle drie.
Hoog in de mast, op de plaats waar gisteravond nog de kruisvaardersvlag hing, wapperde nu een zwarte zeeroversvlag met het witte doodshoofd dat hun als het ware toegrijnsde . . .