Guido Eekhaut - Het schip Charon

Science fiction

Fragment:
( . . . )
"Ondertussen heeft u me nog helemaal niet verklaard waarom ik hier ben, en waarom ik naar die planeet toe moet," zei ze.

Kapitein Schiller glimlachte en draaide zijn stoel rond, zodat hij haar kon aankijken.

"Kijk, meisje, het is niet mijn taak je daarvan op de hoogte te brengen, maar ik kan je wel zeggen dat de Plang'phe een grote rol zullen spelen in jouw toekomst."

Ze fronste de wenkbrauwen.
"Dat had ik al vermoed, want anders zouden ze niet zo geheimzinnig gedaan hebben.
Wat is er aan de hand met die buitenaardsen?"

"Als we dat wisten, hadden we mensen als jij niet nodig," constateerde hij droog.

"Mensen als ik?"

"Ja.
Jij bent tot heel wat meer in staat dan je wel denkt."

"Zoals wat?"

Hij keek haar doordringend aan.
Ze werd er bijna bang van.

"Weet je dat nog niet?"

Hij schudde zijn hoofd bij het zien van haar verwondering.
"Neen, blijkbaar niet. 
Kijk, er zijn een klein aantal mensen die in staat zijn met de geest te communiceren.
Men noemt hen telepaten, of gedachtenlezers.
Jij bent een latente gedachtenlezer, wat wil zeggen dat je de gave wel hebt, doch niet gebruikt, of dat je je er niet van bewust bent dat je ze kunt gebruiken.
Dat zou zo gebleven zijn, ware het niet dat je gave aan het licht was gekomen tijdens een routine-onderzoek op school. Daarna werd je naar een labo gebracht voor nog meer proeven . . ."

"Ja, dat herinner ik me.
Dat is nog niet zolang geleden.
Ze hebben me niets willen uitleggen . . ."

"Begrijpelijk, als je weet wat voor een kracht er in je geest kan schuilen.
Je maakt er alleen maar geen gebruik van, maar de regering denkt dat jouw talent van nut kan zijn."

"Bij de buitenaardsen, bedoelt u?"

Hij knikte.
"Inderdaad.
Reeds eerder werden telepaten gebruikt om met hen in direct contact te treden.
Tot nog toe hielden ze zich wat op een afstand, ook omdat wij hun taal niet beheersen.
Maar zelfs de telepaten konden niets uitrichten.
Een van hen kwam echter op de proppen met belangrijke informatie.
Hij zei dat het hem leek alsof hij had proberen te spreken met de geest van een kind.
Een intelligent kind weliswaar, maar toch een in verschillende opzichten nog onvolgroeide persoon . . ."

"Ik zie het al."

"Juist.
Daarom dachten we eraan een kind te gebruiken als contact aan onze zijde.
Misschien kunnen we zo hun vertrouwen winnen.

"Ik ben geen kind meer," protesteerde Lena.

De kapitein glimlachte breed.
"Ik weet het wel, ik heb twee dochtertjes van jouw leeftijd.
Neen, je bent geen kind meer, maar ook nog geen volwassene.
Wat denk je van dat compromis?"

Ze grinnikte en knikte.
"Akkoord."
( . . . )