John Bloodstone - Het land achter de koepel

Science fiction

Fragment

. . . . .
"Als wij nog meer van die meteoorregen krijgen, zullen wij het moeten opgeven en terugkeren," zei Daren, terwijl hij verstoord naar het radarscherm keek.

"Aan welke maximum grootte kan de romp weerstand bieden?"
Dit zei doctor John Deegan de zevenendertig jarige astrofysicus, wereldberoemd niettegenstaande zijn jeugdige leeftijd.
Een bezadigde, onverstoorbare man en betrouwbaar geleerde, juist het type om best te weerstaan aan de spanning van de verantwoordelijkheid, de ongekende gevaren en de afzondering in een kleine ruimte van een luchtschip dat meer dan duizend dollar per pond gewicht kost.
Hij zat in zijn kooi nu, gebogen over een opklapbare schrijftafel, talrijke aantekeningen te maken.

"Ik zou zeggen een centimeter," zei Ray Gilbert.
De dagbladen op aarde noemden hem op dit ogenblik de jonge doctor Raymond Gilbert, natuurkundige, raketspecialist en ballistisch expert, opgewekt, bekwaam en bij-de-hand, met gedachten zo vast als een gyroskoop.

"Gemiddelde snelheid is genoeg om elke meteoor boven die maat voldoende massa te geven om de romp te doorboren."

"Okay!" zei Deegan.
"Nu, wat is gemiddelde snelheid?"

"Ongeveer de omloopsnelheid der aarde," antwoordde Dr Daren.
"Ongeveer achttien mijlen per seconde.
De meeste vliegen natuurlijk in de richting van de zon en wij reizen naar de nieuwe maan.
Dat maakt dat ze grotendeels achter ons aankomen.
Met onze snelheid van ongeveer tien mijl per seconde, hebben ze nog een gemiddelde massa-snelheid van acht mijl per seconde. 
Ik wou dat wij op de maan konden blijven tot wanneer ze vol is, dan zouden wij op de terugreis dezelfde voordelen hebben.
Daar wij echter maar tweeënzeventig uur mogen verblijven, zullen wij het hemels geschut moeten tegemoet vliegen en dan zal de gemiddelde massa-snelheid tegen de romp ongeveer achtentwintig mijl bedragen.
De minimum grootte moet hierdoor verminderen en het gevaar doorboord te worden vergroten.

Om het vlakaf te zeggen, jongens, wij hebben maar weinig kans op een gelukkige terugreis.
. . . . .