Olaf J. de Landell - Het devies

Roman

Fragment

Dat bal bij de Orvaals - dat had misschien nooit moeten plaatsvinden.

De datum: 11 augustus 1928, had zo'n lokkende, muzikale klank!
Nog lijkt door de tuinen, waar al lang op brokkelige kavels aparte bungalows staan, de muziek te waaien op zoele avonden.
Dat pittige mengsel van oude Wiener walsen, foxtrot en six-eight, pasodoble en tango.
Dat is nu al heel oude klank, en de huidige jeugd herkent niets.
Het leek zo'n prachtige, geslaagde party.

Maar als je later nadenkt over alle gevolgen, dan peins je: die avond, vol geur en klank en élégance . . .  als een donkere holte, waarin iemand een sleutel omdraaide.

Men kon toen niet anders weten, dan dat die sleutel van goud was.

Alles verwaait.
Zoet muziek-roepen - wèg, ritme en snarenspel!
De aromen van zomerbloemen in de zinkende avond - ffft!
Rondom de bungalows rieken nu andere gewassen.
De agitatie van oma Clara Orvaal - voorbij!
Hoevelen hebben nadien op deze grond gestampvoet of tranen gewist?

Maar je kunt natuurlijk geen bloemen plukken in een gaarde, waar niet tevoren planten groeiden.
  
Didier Orvaal had bij voorbeeld in 1880 niet zo stapelverliefd moeten worden op Claartje van Herwen Rikensteen.
Hij verloor zijn hart nu eenmaal aan het schattige kind, en bemerkte niet dat zij een amusante, niet helemaal intelligente klepperklap was.
Hij vroeg haar ten huwelijk - het stel trouwde in '82.

En pas in het dagelijks samenzijn drong het tot Didier door, hoeveel lieve, dwaze, dolle woordjes Clara nodig had, om haar charmante onheilen aan te richten. 
Zeer langzaam was over zijn liefde een patina van glansloze aanvaarding gezonken. 

Toen Rosalie werd geboren, had hij nog gehoopt op voortzetting in zijn lijn van tamelijk logisch denken.
Maar tragelijk had hij leren beseffen, dat zij alleen iets minder hol kwetterde; en daarmee hield zij een schijn-intelligentie op, waarmee zij op haar beurt in 1908 een bruidegom koos.

Weer voelde Didier enige hoop in zijn diepste verlangens doemen: ja!
Dieudonné van Genthen was werkelijk . . . een kerel . . . mettoch . . . een beetje . . . ? ruggegraat . . . zou men kunnen denken . . . 
Didiers hoop op tenminste verstandige kleinkinderen vouwde de kleurige vleugels en wist zich klaar gevlogen.

De Hemel leek hem geen uitzicht op deze vreugden te willen gunnen.
Hij werd vroegtijdig grijs en een beetje gebogen in de schouders.
Naast zijn levendige Clara etaleerde hij de stilte, die niemand overtuigde van zijn scherpe geest. 

Op haar veelvuldig bevel: 'Didier! Dóé iets!' kwam hij langzaam tot reactie, en zijn vraag: 'Ja, wat, liefje?' deed niemand doorzien hoe spits hij was met dat antwoord. 

En toen werd uit het huwelijk van Rosalie en Dieudonné andermaal een dochter geboren . . . 

Wij gebruiken cookies om onze website goed te laten functioneren en te beveiligen, en om je de best mogelijke gebruikerservaring te bieden.

Geavanceerde instellingen

Je kunt jouw cookievoorkeuren hier aanpassen. Schakel de volgende categorieën in of uit en sla de selectie op.

De essentiële cookies zijn essentieel voor de veilige en correcte werking van onze website en het registratieproces.
Functionele cookies onthouden jouw voorkeuren voor onze website en maken het mogelijk deze aan te passen.
Prestatiecookies controleren de prestaties van onze website.
Marketing cookies stellen ons in staat de prestaties van onze website te meten en te analyseren.