Marjolein Meijering - Het barre land

Roman 

In het barre land maken we kennis met Sam en haar groep met overlevenden na een wereldramp.

Fragment

De steen tegen het achterhoofd van de man klonk anders dan ze verwacht had.
Het was een soort doffe tik, bijna een soort plok.
En hij kwam blijkbaar zo hard aan dat ze niet eens achter hem aan hoefde te rennen om hem neer te slaan met haar honkbalknuppel, want hij viel neer en bleef daar liggen, armen uitgespreid en met zijn neus op de grond, als een soort groteske, duistere sneeuwengel.

Sam stond op, klopte het zand van haar kleding en stapte over de vangrail heen.
Met de honkbalknuppel in haar hand liep ze naar de levenloze gestalte op het zwarte asfalt. Hij was net op één van de witte strepen terechtgekomen en nu leek het of de weg een tand miste.

Ze knielde neer en trok de capuchon van zijn hoofd.
"Wel heb je ooit," mompelde ze. 
Dit was geen man.
Dit was een vrouw.
Wat deed zij in een mantel van het leger?

Ze schudde haar hoofd.
Nu was niet de tijd.
Het begon al lichter te worden.
Ze liet haar handen in de zakken van de mantel glijden en vond niets.
Vreemd.

De vrouw had een gouden ketting om haar nek.
Ze maakte de sluiting los en liet de ketting in haar zak glijden.
Ze betastte het lichaam, maar vond verder niets.
"Magere oogst," mompelde ze.
Ze stond op, bedacht zich en knielde nog even neer om aan de pols van de vrouw te voelen. Elliott zou uit zijn dak gaan als ze niet kon vertellen of de vrouw nog leefde of niet.
Op dit moment leefde ze in ieder geval nog wel.

Het werd toch echt te licht.
Ze stapte terug over de vangrail en keek nog één keer om naar de vrouw op de weg.
"De patrouille zal haar wel vinden," mompelde ze.