Willem Frederik Hermans (1921– 1995) was een Nederlands schrijver van vooral romans, novellen en beschouwend proza. De bekendste van zijn dertien romans zijn 'De donkere kamer van Damokles' en 'Nooit meer slapen'. Meer dan de romans lopen de verhalen uit zijn zes novellebundels uiteen van fantastische of surrealistische tot vrijwel strikt autobiografische vertellingen; beide prozavormen bevatten soms ook satirische elementen. Eveneens was hij een fel en humoristisch polemist, met 'Mandarijnen op zwavelzuur' als sprekendste titel. Hermans, behalve schrijver ook doctor in de wis- en natuurkunde (fysische geografie), weigerde de P.C. Hooft-prijs 1971. Hij werd in 1977 bekroond met de Prijs der Nederlandse Letteren. Hermans wordt met Gerard Reve en Harry Mulisch gerekend tot De Grote Drie, de drie belangrijkste naoorlogse Nederlandse auteurs.

W.F. Hermans

• Een landingspoging op Newfoundland en andere verhalen (Verhalen)

• En toch... was de machine goed (Verhaal)

• In de mist van het schimmenrijk (Novelle)

• Verscheur deze brief. Ik vertel veel te veel (Waargebeurd)