Emil Petaja - Goochelaar met de tijd

Science fiction

Fragment

. . .
De chauffeur onthield zich van kommentaar toen hij de deuren opende om Steve te laten uitstappen.
Wel nam hij hem van het hoofd tot de voeten op.
Steve stapte uit en bevond zich in het godvergeten landschap dat zijn reisdoel was.

"Dank je;' zei hij, om toch maar iets te zeggen.
De chauffeur begon iets te zeggen, veranderde van gedachten en grommelde maar wat.
De deuren sloegen toe en de bus vertrok in een wolk van rook en lawaai.
Steve bleef achter, aan de rand van een onoverzichtelijk weideveld.
Een weg was er helemaal niet te zien.

Het was uitzonderlijk stil.
Nog geen bij zoemde.
Geen vogel roerde zich in het hoge gras.
En hier stond hij dan met zijn mooie nieuwe koffer . . .

Steve gromde, hij voelde zich een grote dwaas.
Wat deed hij hier verdomme, honderden kilometers van de dichtstbijzijnde stad verwijderd? Was hij soms gek geworden of zo?
Had dat hersenletstel hem werkeliik zo erg getroffen?
Het boekje over de spooksteden en die ouwe Jake hadden toch duidelijk gesteld dat Hellmouth niet meer bestond, ook al zei Art Mackey van wel.
Zou dit soms een of ander grotesk grapje zijn dat Art met hem wilde uithalen?
Zo ja, dan vond hij het helemaal niet grappig.

Hij zuchtte, haalde zijn schouders op, klemde zijn koffer vaster in de hand en begon aan de lange weg de heuvel op.

Een uurtje later zweette hij als een os, hij kreunde, steunde, sakkerde en vervloekte Art Mackey en heel zijn verdomde ras die hem deze waanzinnige tocht hadden laten ondernemen.
De weg klom steil naar boven, het was een ongelooflijke zware wandeling, zelfs voor een getraind iemand, en Steve was na acht maanden ziekenhuis allesbehalve gewoon aan voetmarsen.

Hij haalde het nooit, nooit!
. . .