Simon Carmiggelt - Drie in één

Columns

Fragment

Toen we 's avonds door het dorp naar de laatste bus liepen, kwamen we langs het huis. Mevrouw Puts zat roerloos onder de schemerlamp in de serre en staarde voor zich uit.
Ze was spierwit geworden, maar ze droeg het haar nog altijd in het midden gescheiden en met van die vlecht-ornamenten op beide oren, net als toen.

'Toen' was verschrikkelijk lang geleden.
Zij woonde nog in de stad, met meneer Puts en met zoon Gerrit, die een schoolvriend van mij was.
Bleke pubers van veertien waren we en ze regeerde ons met vaste hand.
Want ze wist alles zéér zeker.

Meneer Puts niet.
Die glimlachte maar wat rond, veelal gehuld in een korte, zwarte cape, zodat men hem vaak voor een brievenbesteller hield, ofschoon hij een begaafd tandtechnicus was. 

Mevrouw Puts rees naast hem hoog en boezemrijk op.
Zij was een idealiste, met een galmende, op debatvergaderingen geschoolde stem.
Wát zij precies aanhing is mij nooit helemaal duidelijk geworden, maar vast stond dat bij Gerrit thuis niet gedachteloos werd geleefd.

Drank of vlees kwam er niet over de drempel.
Er werd vaak een 'havermoutlapje' geserveerd en de keuken stond vol flessen en potten die het stempel 'goedgekeurd door de Nederlandse Vegetariërs Bond' droegen, een agnostisch 'rabbinaal toezicht' dat spijzen en dranken heiligde. 

Van een appel en een peer waren ze niet vies, maar je moest het klokhuis óók opeten en de pitjes met je tanden vermalen 'want daarin zitten nu net de belangrijke levenssappen, zie je.'