Catharina Alberdingk Thijm - Den harem ontvlucht

Verhaal (juni 1904-1906)

Een Turksch verhaal uit onze dagen.

Fragment

( . . . )
Het was op een kouden morgen in den aanvang van Januari dat de dochter van Ahmed Pacha de laatste toebereidselen voor haar vlucht begon te maken.
In den harem sliep nog alles.
Zij had haar lamp op moeten steken, zoo vroeg was het; maar het was haar onmogelijk geweest dien nacht eenige rust te vinden en het was eene verademing weer òp en werkzaam te zijn.
Zij zat thans aan haar schrijftafel en het daarop brandende licht bestraalde een mat, bleek, fijn besneden en nog zeer jong gelaat, dat een hartverscheurende uitdrukking van droefheid droeg.

Haar fijngeteekende lippen prevelden aanhoudend onhoorbare woorden.
Thans kuste zij de laatstbeschreven bladzijde van haar dagboek, sloot dit, wikkelde het in papier en begon het zorgvuldig te verzegelen, waarna zij er den naam harer moeder op schreef.

"Ik moet het zoo wegbergen,' fluisterde zij nu, "dat men het niet te spoedig vindt.
Het zal het veiligst liggen in de geheime lade.
Daarin kunnen geen onderhoorigen snuffelen, alleen mijn ouders kennen dat slot en zij zullen niet zoeken vóór morgen."

Na het verzegelde pakje te hebben weggesloten, nam zij alle brieven en papieren uit de verschillende hokjes en bergplaatsen en zag ze een voor een na, om voor het meerendeel te verbranden.
Slechts enkele kleine souvenirs bond zij bijeen en wikkelde ook deze tot een pakje.

"Ik kan ze niet medenemen, helaas!" sprak zij tot zichzelf.
"Wij moeten ons met zoo weinig mogelijk belasten en men kan onze bagage doorzoeken, maar ze te vernietigen is mij onmogelijk.
Ik zal ook dit aan mijn moeder nalaten.
Zij kan ze verbranden; van mijn zijde zou het heiligschennis zijn.
Alleen een paar portretten zal ik bij mij steken, tusschen mijn kleeren in, zij zullen het eenige zijn wat mij overblijft van het verleden."
( . . . )