Leopold Vermeiren - De verdwenen schat

Jeugd

Fragment:

( . . . )
Daarna zette ik mijn speurtocht voort.
Ik begon al wat bruikbaar en waardevol was bij elkaar te zoeken en in gedeelten aan land te brengen.
Aan de zon kon ik ongeveer zien hoe ver de dag gevorderd was.
Ik nam de nodige tijd om te eten en wat te rusten en ging dan opnieuw aan het werk.
Hoeveel dagen ben ik zo bezig geweest?
Vijf dagen?
Zes?
Zeven?
Ik zou het niet geweten hebben indien ik niet elke dag met mijn mes een teken in een boomstam gesneden had.
Er waren al zeven dagen verlopen en het schip was nog verre van leeggehaald.
Maar die achtste dag was wel belangrijk want toen vond ik een koffer met een schat, de schat van de zeerovers.

Met mijn dolkmes wrong ik het deksel open.
Nog nooit hadden mijn ogen zoveel goud, zilver en juwelen bij elkaar gezien.

Ik weet het nog goed, instinctmatig keek ik op.
Angst voor ogen, die getuige zouden kunnen zijn.
Maar er was natuurlijk niemand.
Was het een bang voorgevoel?

Ik sloot de koffer opnieuw af en probeerde hem op te tillen, maar hij was veel te zwaar.
Er bleef me maar één mogelijkheid om die schat aan wal te krijgen: de kostbaarheden over te brengen in zakken en zo te verhuizen.
Daar had ik alleen al een halve dag voor nodig.
Ook de lege koffer nam ik mee.
Ik verborg de koffer in mijn hut en legde er toen al de schatten weer in.
Maar die nacht was de eerste nacht in mijn leven dat ik niet rustig kon slapen.
Die schat speelde me voortdurend door het hoofd.
Was het niet beter als ik al die kostbaarheden ergens anders verborg?

De morgen was nog niet in de lucht of ik stond op en trok erop uit om een geschikte bergplaats voor de koffer te zoeken.
Ik liep een eind naar rechts tot aan een tweede baai.
Daar bemerkte ik een overhangende rots, waaronder een natuurlijke holte was.
Ik vond dat een geschikte plaats.
Ik ging onmiddellijk aan het werk en weer had ik een halve dag nodig om de gevonden schat te verhuizen.
Toen de koffer eenmaal op zijn plaats lag, gevuld was en gesloten, vulde ik de holte met rotsstenen en keien aan.
( . . . )