Leon Gommers - De cirkel

Waargebeurd


Fragment

'BEN JIJ WEL EENS IN AUSCHWITZ GEWEEST?' e-mailde mijn jongste nichtje Stéphanie.
Op mijn ontkennend antwoord kwam prompt de vraag of ik met haar mee wilde.
Er was een mogelijkheid om aan te sluiten bij een groepsreis, georganiseerd door haar voormalige geschiedenislerares.
'Ik wil er wel over nadenken,' mailde ik terug,
'je hoort van me, na het weekend.'
Wat klets was.
Natuurlijk wilde ik mee.
Ook omdat deze groep uitsluitend naar Auschwitz ging en niet het kamp bezocht als interessant uitje vanuit het nabij gelegen Krakau.
Want die combinatie leek me in alle opzichten ongepast.

Al jaren dacht ik over een bezoek aan Auschwitz, de plek waar mijn oma, Marie Hertzdahl-Bloemgarten, bijna twee jaar gevangen had gezeten.
Waar mijn grootvader, Salomon Victor Hertzdahl, was vermoord.
Eigenlijk was mijn denken over een bezoek vooral weifelen.
Was het wel een goed idee daarheen te gaan?
Wat wilde ik daar?
Wat zou het met me doen?
Had ik niet voldoende over Auschwitz gelezen?
Uit de eerste hand gehoord van familieleden die waren teruggekomen?
Had ik de afgelopen vijftig jaar niet genoeg Auschwitz gezien op films, op foto's, in documentaires en getuigenissen?
Auschwitz obsedeerde me.
Wat ik er maar over te pakken kon krijgen, nam ik tot mij sinds ik rond mijn tiende jaar had ontdekt dat mijn grootouders daar in de oorlog waren geweest.

Nu begon het weifelen weer van voor af aan.
Waarom zou ik naar Auschwitz gaan?
Waarom wilde ik de plek waar de wreedheid zo heeft huisgehouden met eigen ogen aanschouwen?
Ik 'wist' toch al zoveel?
Telkens als de gedachte om er naartoe te gaan de kop opstak, vond ik een steekhoudende smoes om de reis uit te stellen.
Ondanks aansporingen van mijn geliefde om te gaan.
'Je hebt gelijk, ik moet er zeker een keer heen.
Maar nu niet,' zei ik dan.

Misschien was ik wel bang voor de confrontatie met het kamp.
Een boek kun je dichtslaan.
De televisie kun je uitzetten.
Wat doe je als je het in Auschwitz niet meer aankunt?
Dat zou ik overigens nooit hardop toegeven.
Als oma het kon overleven, heb ik geen excuus om het niet aan te durven, vond en vind ik nog steeds.
'Zolang ik niet ga, kan ik er nog heen,' hield ik mezelf lange tijd voor. Van uitstel zou zeker geen afstel komen. Want het was mijn vaste overtuiging dat ik één keer in mijn leven een bezoek aan het kamp zou brengen

Wij gebruiken cookies om onze website goed te laten functioneren en te beveiligen, en om je de best mogelijke gebruikerservaring te bieden.

Geavanceerde instellingen

Je kunt jouw cookievoorkeuren hier aanpassen. Schakel de volgende categorieën in of uit en sla de selectie op.

De essentiële cookies zijn essentieel voor de veilige en correcte werking van onze website en het registratieproces.
Functionele cookies onthouden jouw voorkeuren voor onze website en maken het mogelijk deze aan te passen.
Prestatiecookies controleren de prestaties van onze website.
Marketing cookies stellen ons in staat de prestaties van onze website te meten en te analyseren.